دستبند شناسایی بیمار روانی
در رابطه با واحد بستری روانپزشکی، تنها دلیل ارائه شده توسط خود بیماران مبنی بر عدم استفاده از مچ بند این بود.
که آنها علاقه ای به استفاده از مچ بندهای تعیین شده توسط بیمارستان نداشتند. در جستجوی منابعی که ممکن است به درک این نتیجه کمک کند،
یک مطالعه واحد پیدا شد که داده‌های مربوط به واحدهای روانپزشکی را جمع‌آوری کرد. در آن، نویسندگان ارائه می کنند که از 14 بیمار مشاهده شده، 14 بیمار مچ بند نداشتند
یعنی 100٪ بیماران و وقتی از پرستار مسئول واحد سؤال شد، او دلیل این نتیجه را اعلام کرد. تعداد کم تخت، که باعث شد تیم تمام بیماران تحت درمان بستری را بشناسد
توجه به این نکته جلب می شود که حتی در واحدهای کم تخت نیز باید در نظر داشت که بیماران تحت درمان بستری توسط تیم های مختلف متشکل
از متخصصان مختلف حضور دارند که در اکثر مواقع تنها در یک قسمت از این بیماران مراقبت می کنند. دستبند شناسایی بیمار
روز این وضعیت در مورد کارکنان سایر بخش‌ها نیز اتفاق می‌افتد، نه تنها در زمانی که یک متخصص در بخش بستری برای جمع‌آوری خون برای آزمایش‌ها
استفاده از شناسه بیمار
حضور می‌یابد، بلکه زمانی که یک متخصص بیمار را در منطقه‌ای خارج از واحد می‌بیند و به آن مراجعه می‌کند.
در ارائه مراقبت توسط تیمی که بیشترین تماس را با بیمار دارد و سایر کارکنان و دانشجویان ضروری می شود و
همچنین اهمیت آن در هنگام انتقال بیمار توسط بیمارستان بسیار مهم است. در نتیجه، انتشار آگاهی از ارتباط استفاده از مچ بند
توسط تیم های مراقبتی و خود بیماران ضروری است، به طوری که ممکن است این افراد مسئول این عمل شوند.
نتایج نشان می‌دهد که بیشترین تعداد بیماران بدون مچ‌بند در بخش‌های اطفال و در بخش روانپزشکی دیده می‌شود.
با توجه به این موضوع، باید بر اهمیت توجه بیشتر به شناسایی بیماران تحت درمان بستری در این واحدها تاکید کرد. در یک مطالعه برزیلی که در سال 2011 منتشر شد،
محققان مشاهداتی از روند تجویز داروها و مایعات انجام دادند، به این ترتیب که در 36.32 درصد از این موارد، بیماران کودکان به هیچ وجه شناسایی نشدند
و در 63.67 درصد موارد، این بیماران به نحوی شناسایی شدند(18). مطالعه دیگری نیاز به توجه بیشتر در مورد این گروه را تقویت می کند،
زیرا بیماران اطفال دارای موانعی برای ارتباط کلامی هستند و نیاز به مشارکت فعال اعضای خانواده در تأیید هویت دارند مچ بند برای استفاده در کودکان باید دارای حداقل اندازه باشد
تا راحتی و ایمنی این گروه خاص از بیماران را تضمین کند.
رنگ استفاده شده در مچ بند
نیز یکی از نتایج یافت شده بود. اکثر بیماران از مچ بندهای سفید استفاده کردند، اگرچه درصد (7/24%) بیمارانی که مچ بند نارنجی داشتند
به عنوان نشانه ای از آلرژی مرتبط بود. استفاده از رنگ‌ها در مچ‌بندهایی که روی ساعد بیماران قرار داده می‌شود، راهبردی است که مؤسسات به منظور نشان دادن
برخی ویژگی‌های خاص در وضعیت سلامت بیماران تحت درمان بستری اتخاذ کرده‌اند که نیازمند توجه بیشتر تیم‌هایی است که در آنها حضور دارند.
موسسات این عمل را بدون استانداردسازی مناسب بین خود انجام می دهند، لازم به ذکر است که در برخی بیمارستان ها مچ بند نارنجی رنگ نشان دهنده حساسیت
و در برخی دیگر نشان دهنده خطر سقوط است. در یکی از ابتکارات «بنیاد مراقبت‌های پزشکی کلرادو»، مدیران بیمارستان‌های این منطقه از ایالات متحده
به منظور بحث و تعریف استانداردی برای رنگ‌های مچ‌بند، به دنبال موردی از یک پرستار که یک بیمار را طبقه‌بندی کرده بود، گرد هم آمدند.
به طور نامناسب، که در آن رنگ تعریف شده برای آلرژی قرمز بود