مچ بند شناسایی نوزاد -

مچ بند شناسایی نوزاد

مچ بند شناسایی نوزاد بارکد ها می توانند اطلاعات بیشتری نسبت به متن‎های سنتی داشته باشند، در حالی که بارکد های دو بعدی حاوی داده های حتی بیشتر از نسخه های سنتی و چندخطی هستند.

آنها را می توان به صورت مستقیم بر روی مچ بند متصل کرد و یا برای اولین بار بر روی یک برچسب چاپ و سپس به صورت دستی روی یک باند منتقل نمود.

بررسی های جاری نشان می دهد که برای برخی از موسسات، مچ بندهای دارای بارکد، باعث ایجاد اختلاف آماری در کاهش اشتباهات، بهبود ایمنی بیمار و بهینه سازی زمان و رضایت کارکنان شده اند.

یک تیم بالینی در بیمارستان عمومی ماساچوست در بوستون، ایالات متحده، با هدف استفاده از دستبندهای بیمارستانی برای شناسایی دقیق و خودکار هر بیمار تاسیس شد. در این بیمارستان مچ‎بندهای

بارکد شده یک و دو بعدی، آزمایش و سپس اجرا شدند.

تغییرات در مچ‎بند ها شامل فونت، محتوا و فرمت نمایش داده های دموگرافی(جمعیت شناسی) بیمار می‎شد. هفتاد و هفت بیمار تحت آزمایش، میانگین طول بستری شدن6.2 روز داشتند. هنگام ثبت شناسه بیمار قبل از

تست، ورودی دستی به میزان 1.2٪ دارای خطا بود.

استفاده از مچ بندهای دارای بارکد

در طول آزمایش این میزان را به 0٪ کاهش داد. پس از آزمایش، بازگشت به دسته های قبلی، یعنی حالت بدون بارکد، میزان خطا را به 1.5٪ افزایش داد. مچ بند های قبلی نیز دارای

نرخ خطای 4.1٪ در مقایسه با 0٪ مربوط به مچ بند های دارای بارکد بودند.

نتایج گلوکز سنجی آزمایش، نرخ خطا را پس از آزمایش 35 بیمار با 158 نتیجه گلوکز سنجی 0.0٪، نشان داد.

بعد از آن این تیم شروع به تلاش های نهادینه‎ای برای استانداردسازی ساختار اطلاعات موجود در بارکد مچ بندهای دو بعدی نمود تا اطلاعات ضروری را بتوان

برای کاربردهای مختلف از جمله مدیریت دارو، پمپ های IV هوشمند و

ماشین های EKG، شناخت و به اشتراک گذاشت.

رویال برمپلتون و هارفیلد تراست در لندن، که سالانه حدود 25000 بیمار را می‎پذیرد، پیش بینی کرد که مشکلات ناشی از اشتباهات درمورد بیماران در حداقل 1٪ (250) از پذیرشها وجود داشته باشد.

حداکثر 30٪ (7500) از بیماران،

در طول تمام یا بخشی از اقامتشان، مچ‎بند را نمی‎پوشند.

دستبند شناسایی بیمار

در سال 2005، با توجه به نگرانی در مورد حجم نمونه های دارای لیبلهای غلط دریافت شده در آزمایشگاه و مشکلات مربوط به شناسایی دقیق بیماران، یک تیم چند

رشته‎ای متشکل از اعضای بخش پرستاری، آزمایشگاه،

خدمات بیمار، تکنولوژی پزشکی و فناوری اطلاعات، استفاده از دستبند بیمار چاپی تولید شده از یک منبع داده‎های معتبر را، به سیستم مدیریت بیمارستان توصیه نمودند.

داده های دستبند بیمار شامل اطلاعات دموگرافیک قابل خواندن با چشم (نام و نام خانوادگی، تاریخ تولد، جنسیت و شماره بیمارستان) همراه با بارکد شماره بیمارستان بود

که اجازه ادغام شدن با خدماتی از قبیل داروخانه،

انتقال خون و آسیب شناسی را می داد. در آن زمان بیش از پیش توصیه می‎‎شد که مچ بندهای نوشته شده با دست، از دور خارج شوند.

قبل از دسامبر 2002، ورود دستی داده‎های مربوط به بیماران در بیمارستان سنت لوک در کانزاس سیتی، میسوری، باعث ایجاد خطاهای شناسایی به میزان

12.4٪ و 400-500 موردگلوکز خون ناشناخته از مجموع 12000

مورد آزمایش گلوکز انجام شده در ماه شد.